po Krutyni
Tajemnicę popularności Krutyni znajdziemy w samej jej nazwie pochodzącej od słowa „krutin”, co w staropruskim oznaczało wartki, kręty, a dziś dla kajakarza oznacza zmieniające się jak w kalejdoskopie widoki. Co chwila mijamy niespodzianki: wiszące nisko gałęzie, zielone polanki, leśna gęstwina, urokliwe mosty, trzciny, piaszczyste zakola… Przy tym wszystkim rzeka jest dosyć szeroka i płytka, jej nurt spokojny, a brzegi zagospodarowane. Sam szlak też jest urozmaicony. Pierwsza jego część prowadzi głównie niewielkimi jeziorami, które spina wąska struga, zaś od Jeziora Mokrego zaczyna się Krutynia właściwa, gdzie wiele osób przyjeżdża na krótkie weekendowe – wtedy też robi się tu największy tłok.
Kajakiem po Bugu
Wystarczy zagapić się na chwilę, dać się znieść nurtowi na prawo i kajak ląduje na Białorusi. Nie jest to legalny sposób przekraczania granicy, dlatego lepiej trzymać się polskiego, lewego brzegu. Jest on przeważnie niski i porośnięty trzciną. Z kolei białoruski, zalesiony i stromy wzmacniają gdzieniegdzie zasieki. Nikt jednak nie próbuje ich sforsować, na tym pograniczu dwóch światów kajakarze często przez kilka godzin nie spotykają żywego ducha. Bug to typowa duża rzeka nizinna. Nie spodziewajmy się walki z silnym nurtem i licznych przeszkód, choć wyłaniające się zza meandrów wysepki i cyple potrafią urozmaicić spływ.
Kajakiem po Drwęcy
Jedyna w Polsce rzeka, która jest w całości, od źródeł do ujścia, rezerwatem przyrody – już samo to powinno wystarczyć za rekomendację. Nie brakuje też różnorodoności mijanych krajobrazów. Szlak zaczyna się bowiem na jeziorach mazurskich (i łączy z Kanałem Elbląskim), a kończy w szeroko rozlanej Wiśle. Kogo zmęczą liczne meandry, może urozmaicić spływ zwiedzaniem zamków krzyżackich w Brodnicy i Golubiu-Dobrzyniu. Zdarzają się też kilkukilometrowe odcinki, gdzie próżno wyglądać obecności ludzkiej, za to bez kłopotu wypatrzymy dziką plażę – w sam raz na piknik.
