Polska wakacyjna: Bieszczadzki Park Narodowy

Tutejsze gołoborza to rumowiska bloków piaskowca kwarcowego, którego bloki są tak zbliżone kształtem i wielkością, że wyglądają jakby zrzucono je z ciężarówki. Nad górną granicą lasów sterczą malownicze skałki, które na skutek erozji przybrały kształty długich grzebieni. Nieporośnięte lasem grzbiety gór (np. Połonina Caryńska, Wetlińska, Bukowska) są miejscową osobliwością. Nie ma tu, co jest wyjątkiem w polskich górach) roślinności górnego regla. Gdyby nie sprowadzone do parku żubry, największym ssakiem parku byłby niedźwiedź brunatny. Występują tu wilki, rysie, jelenie, sarny i łosie. Ginąca rasa konia huculskiego zachowała się dzięki stałej hodowli. Połoniny zwykle porasta borówka brusznica i zarośla jarzębiny, ale najcenniejsze i najrzadsze są murawy alpejskie z trawą kostrzewą niską. Na połoninach, zwanych „ogrodem roślin wschodniokarpackich” kwitną fiołki dackie, wężymordy różowe i tojady taurydzkie. Brzegi potoków zielenieją dzięki pióropusznikowi strusiemu, a wiosną bieleją na nich kwiaty śnieżycy wiosennej. Na torfowiskach w Dolinie Sanu rośnie drapieżna rosiczka okrągłolistna. Takich roślin jak olcha kosa, wilczomlecz karpacki czy pszeniec biały nie można spotkać nigdzie poza parkiem. Rosną tu zawilce narcyzowe, widłaki alpejskie, prosienniczniki jednogłówkowe i 67 innych wysokogórskich gatunków roślin. Jesienne fioletowe łąki, atrakcja parku, to kwitnący ziemowit jesienny, zapylany np. przez ślimaki. W parku rośnie ponad 250 gatunków mchów, 350 gatunków porostów i 1000 gatunków grzybów, a pośród nich występująca wyłącznie w Bieszczadach odgiętka wetlińska. Nadobnica alpejska i kozioróg bukowiec, to okazałe miejscowe chrząszcze.Nad połoninami i koronami buków krążą ptasi drapieżcy: puchacz, puszczyk uralski, orlik grubodzioby, orzeł przedni i inne. Znad Ukrainy przylatuje czasem orzeł cesarski. Żyje tu największy i najrzadszy z polskich gadów, wąż Eskulapa, potrafiący wspinać się na drzewa.Lata są tu gorące, w lipcu i sierpniu padają ulewne deszcze. Zimy są długie i mroźne, a ogromne opady śniegu spadają zwykle dopiero w lutym i marcu. Opanowane przez dziką przyrodę bieszczadzkie wsie wyludnione ok. 60 lat temu są fenomenem na skalę światową.