Zabrzmi to może banalnie, ale Gruzja podoba się Polakom, przede wszystkim dlatego, że jest dla nas egzotyczna i zarazem bardzo bliska. Mnóstwo rzeczy jest bardzo podobnych. Począwszy od historii kraju, który kilka wieków był, tak jak nasz, na orbicie imperium rosyjskiego i dopiero niedawno wybił się na niezależność. Wyrobiło to w Gruzinach znajomy nam luźny i zarazem niepokorny stosunek wobec władzy i porządku, umiłowanie chaosu anarchii, awanturniczą mentalność i optymizm na zasadzie “jakoś tam będzie”.
Każdy przybysz z Polski, który trafia do gruzińskiego domu widzi, że z jego mieszkańcami, posługującymi się kompletnie niezrozumiałym językiem, rozumie się właściwie bez słów. Ale jednocześnie lądujemy w krainie o całkiem odmiennym klimacie, pełnej dzikich krajobrazów i mnóstwem azjatyckich wpływów w kulturze.
Gruzja - natura, krajobrazy, zabytki
Gruzja to góry, góry i jeszcze raz góry. Kraj wcisnął się pomiędzy łańcuch Małego i Wielkiego Kaukazu, a przecina go jeszcze kilka mniejszych pasm. Dla przybysza z kraju nizinnego jak nasz to kompletna nowość, widoki mogą zawrócić w głowie, szczególnie, gdy podróżuje słynną Gruzińską Drogą Wojenną, przebijającą się przez Kaukaz.
Po drodze jest Gaudauri, wioska przekształcona w najprawdziwszy kurort narciarski, gdzie szusować można na lodowcu, na wysokościach wyższych niż w Alpach. Jest też dzika Swanteia, zasypana śniegiem przez większość roku, dzięki temu trudno dostępna. Latem to, mało uczęszczany jeszcze przez turystów,z ielony górski raj z zabytkowymi klasztorami na wzniesieniach i majestatycznymi, ośnieżonymi szczytami w tle.
Jest wreszcie ciepłe morze i przywodzący na myśl nostalgiczne wspomnienia kurort Batumi. W otaczającym go regionie - Adżarii, panuje właściwie klimat śródziemnomorski. Rosną tu palmy, drzewa mandarynkowe i krzewy herbaciane.
Kuchnia gruzińska i tradycja
Bogactwo krajobrazowe i klimatyczne przekłada się na różnorodność kulinarną Gruzji. Każdy region ma swoje własne, unikalne potrawy, niezwykle aromatyczne i nasycone głębią smaku. Mnóstwo słońca i pofalowany teren sprzyjają też uprawie wina, która ma tutaj najstarsze tradycje w historii ludzkości. Z tych dwóch względów stół jest najważniejszym elementem każdego gruzińskiego domu. Zasiada za nim liczna, często wielopokoleniowa rodzina, a uczty, zwane tutaj suprami, potrafią się ciągnąć godzinami. Supra nie dzieli się na przystawki, danie główne i deser, to niczym nieograniczony kalejdoskop potraw i smaków. Porządek nadają toasty wygłaszane przez tomadę - gospodarza ceremonii, które potrafią ciągnąć się w nieskończoność. Ten styl biesiadowania u nas powoli odchodzi w zapomnienie, dlatego z taką radością odkrywamy, że tradycja spędzania czasu za stołem jest w Gruzji wciąż żywa.
Gościnność i infrastruktura
Wyprawa do Gruzji jest nostalgiczna również w bardziej ogólnym sensie. Kraj pod względem rozwoju przypomina Polskę z wczesnych lat 90-tych. Infrastruktura nie jest jeszcze tak przyjazna, dlatego wakacyjna wycieczka urasta do rangi wyprawy pełnej przygód, szczególnie jeśli zapuścimy się głębiej na prowincję. Jednak braki w nowoczesności Gruzini nadrabiają gościnnością i okazywaną na każdym kroku sympatią dla Polaków. Powoduje to, że wielu z nas wraca oczarowanych Gruzją i planuje już kolejny wypad.
