Kilka słów o pochodzeniu
Zamiokulkas zamiolistny jest byliną, naturalnie występującą w Tanzanii oraz na wyspie Zanzibar. Wyglądem przypomina paprocie bądź sagowce. To właśnie od jednego z sagowców zaczerpnięta została jego potoczna nazwa – zamia. Ze względu na warunki panujące w jej naturalnym środowisku roślina charakteryzuje się wysoką odpornością na niekorzystne warunki uprawy.
Wpływ suchego klimatu podrównikowego jest widoczny zarówno w budowie, jak i wymaganiach rośliny. Warunki, jakie panują na górskich sawannach, gleby o bardzo małej zawartości składników pokarmowych, obecność wyższych roślin, które wygrywały walkę o promienie słoneczne, sprawiły, że zamiokulkas uprawiany w warunkach domowych łatwo się aklimatyzuje i nie wymaga zbyt wielu zabiegów pielęgnacyjnych.
Budowa
Z licznych pąków przybyszowych bulwiastego, jasnobrązowego kłącza wyrastają piękne liście, które stanowią całą nadziemną część rośliny. Ogonki liściowe, mylone często z łodygami, są silnie rozdęte u nasady i pokrywają je ciemnozielone plamki. Na ogonkach wyrastają naprzemianlegle ciemnozielone, grube i błyszczące, jajowato-eliptyczne listki o długości ok. 10 cm. Kwiatostan wyrasta z pąku położonego na niskiej (ok. 15 cm) łodydze, jest ona jednak bardzo rzadkim zjawiskiem w warunkach domowych.
Pielęgnacja i uprawa
Światło: roślina wymaga światła rozproszonego, dlatego najlepiej rośnie na stanowisku cienistym lub półcienistym. Dobrze rośnie również w jasnych miejscach, ale źle znosi bezpośrednie promieniowanie słoneczne, które może spowodować powstawanie brązowych plam na liściach. Niewielkie wymagania świetlne pozwalają na uprawę nawet w ciemnych mieszkaniach, w których większość roślin nie czuje się komfortowo. Często liście rośliny wyginają się w kierunku źródła światła. W takim wypadku wystarczy przekręcać co jakiś czas doniczkę z rośliną, aby zachowała swoją równomierną rozłożystość.
Temperatura: odpowiednia jest temperatura pokojowa ok. 20°C, ale roślina toleruje zarówno niższe, jak i wyższe temperatury. Zimą, w okresie spoczynku, może być trochę chłodniej, ale temperatura nie powinna spaść poniżej 15°C. Trzeba jednak uważać na przeciągi, gdyż nawet krótkotrwały spadek temperatury poniżej 8°C może zniszczyć roślinę. W pomieszczeniach mieszkalnych temperatura oscyluje w granicach optymalnych dla prawidłowego rozwoju zamiokulkasa, dlatego ten parametr otoczenia nie wymaga jakichkolwiek zabiegów.
Podlewanie i nawożenie: ze względu na zdolność magazynowania wody zamiokulkas nie wymaga częstego podlewania. Należy zapewnić lekko wilgotne podłoże, uważając, aby w podstawce nie zbierała się woda. Nie jest wskazane również intensywne nawożenie, gdyż roślina jest przystosowana do obecności małej ilości składników pokarmowych. W okresie wegetacji wystarczy zasilać roślinę co 2-3 tygodnie, nawozem wieloskładnikowym w ilości ¼ dawki zalecanej dla pozostałych kwiatów. Zbyt intensywne nawożenie i podlewanie może doprowadzić do gnicia mięsistych korzeni oraz kłącza, gubienia liści, a w efekcie do śmierci całej rośliny. Zamiokulkas bardzo dobrze znosi krótkotrwałe przesuszenie podłoża, dlatego jest doskonałym rozwiązaniem dla osób, które zapominają o regularnym podlewaniu kwiatów.
Rozmnażanie: Zamiokulkas zamiolistny można rozmnażać na kilka sposobów: przez podział kłącza, sadzonki liściowe oraz sadzonki pędowe. Najłatwiejszą metodą jest podział kłącza, który najlepiej wykonywać podczas przesadzania rośliny wiosną. Wystarczy ostrożnie oddzielić zdrowe fragmenty kłącza i posadzić je w osobnych doniczkach. Sadzonki liściowe polegają na ukorzenieniu pojedynczych listków w wilgotnym podłożu. Proces ten jest czasochłonny i może trwać nawet kilka miesięcy, zanim pojawią się nowe rośliny. Sadzonki pędowe to inną metodą, polegającą na odcięciu fragmentów pędów z kilkoma listkami i umieszczeniu ich w wilgotnej ziemi lub wodzie do ukorzenienia. Wszystkie te metody rozmnażania wymagają ciepła, wysokiej wilgotności i cierpliwości, ale są satysfakcjonującymi sposobami na zwiększenie liczby zamiokulkasów w domu.
